تساوی  خانگی استقلال مقابل سپاهان اگرچه از دیدگاه هواداری نتیجه دلخواهی در تهران به‌حساب نمی‌آید اما از منظر فنی نتیجه مطلوبی بود. جدا از اینکه استقلال با یکی از نزدیک‌ترین تعقیب‌کننده‌های خود می‌جنگید که این حساسیت‌های فی‌مابین را افزون می‌کند، آبی‌ها از داشتن ابزار لازم برای پیروزی در این میدان محروم بودند

تساوی خانگی استقلال مقابل سپاهان اگرچه از دیدگاه هواداری نتیجه دلخواهی در تهران به‌حساب نمی‌آید اما از منظر فنی نتیجه مطلوبی بود. جدا از اینکه استقلال با یکی از نزدیک‌ترین تعقیب‌کننده‌های خود می‌جنگید که این حساسیت‌های فی‌مابین را افزون می‌کند، آبی‌ها از داشتن ابزار لازم برای پیروزی در این میدان محروم بودند. بی‌تعارف باید گفت استقلال بدون در اختیار داشتن 2 عنصر سازنده و اثرگذارش در خط میانی یعنی آندو و کیانوش با حفره بزرگی در خط میانی خود روبرو بود و زندی و الونگ به رغم تلاشی که در جریان این بازی از خود نشان دادند فاقد توانایی لازم برای اجرای بی‌نقص تاکتیک‌های خواسته شده در این پست بودند. گذشته از غیبت 2 عنصر تقریبا دفاعی، استقلال از داشتن نیروهای کافی خلاق بی‌بهره بود. خسرو حیدری، میلاد میداودی، محسن یوسفی و مهدی امیرآبادی در غیاب فرهاد مجیدی و البته کرار جاسم که این یکی هم جدایی‌اش قطعی شده می‌توانستند در فاز هجومی به مدد آبی‌ها بیایند اما این 3 بازیکن هم در میدان حضور نداشتند تا دست مظلومی برای انتخاب بهترین ترکیب ممکن خالی شود. مع‌الوصف استقلال در این شرایط هم نتیجه مطلوبی مقابل سپاهان گرفت و حتی اگر مجتبی جباری اندکی در زدن پنالتی خود دقت می‌کرد می‌توانست برنده میدان باشد. اما سوالی که شاید امروز ذهن کارشناسان را به خود مشغول کرده این است؛ چرا استقلال با 6 غایب سرشناس خود مقابل سپاهان صاحب موقعیت‌های گلزنی بیشتری شد؟
***
پاسخ این سوال را می‌توان از لابلای تفکرات مربیان استقلال یافت. به واقع این بازی با برنامه‌ترین بازی استقلال طی هفته‌های اخیر بود چرا که وقتی ستاره‌ها غایبند تفکرات مربی بیشتر به چشم می‌آید و پرویز مظلومی به واسطه در اختیار داشتن همه نیروی خود در اغلب بازی‌ها چندان به چشم نیامده است اما در این بازی مظلومی را بیشتر دیدیم. چطور ممکن است استقلال که در خط میانی خود زندی، الونگ، شریفات، شیرزاد و جباری را داشت مقابل هافبک‌های سپاهان با این اسامی: «نویدکیا، جانواریو، ابراهیمی و کریمیان» موقعیت‌های خطرناک‌تری را روی دروازه سپاهان ایجاد می‌کند؟ پاسخ را با کمی کنکاش می‌توان یافت؛ ‌مربیان استقلال از مردان دفاعی خود خواسته بودند با کم کردن فاصله خود با هافبک‌ها و پوشش مناسب زمان حملات سپاهان از ارسال پاس به پشت خط دفاع جلوگیری کنند و بلافاصله با ارسال‌های بلند به گوش چپ (جایی که شیرزاد و گاها آرش بود) و گوش راست (محل استقرار شریفات) در کمترین زمان ممکن به دروازه حریف برسند. در واقع استراتژی استقلال این بود که هافبک‌های سپاهان را با این پاس‌های بلند و هدف‌دار از جریان بازی محو کند که تعداد موقعیت‌های گل استقلال در قیاس با سپاهان که مالکیت توپ و میدان را در اختیار داشت موید همین نکته است که آبی‌ها در اجرای تاکتیک‌های خواسته شده موفق‌تر از حریف تا بن دندان مسلح خود بود.
***
تصور کنید محرم نویدکیا، امید ابراهیمی، مهدی کریمیان و فابیو جانواریو در ترکیب استقلال بودند و تحت فرمان مظلومی قرار می‌گرفتند. آیا باز هم نتیجه همین می‌شد که دیدیم؟! آیا استقلال باز هم مقابل سپاهان تن به تساوی می‌داد؟! چرا استقلال در روزی که بخش اعظمی از نیروهای خود را نداشت موقعیت‌های بیشتری نسبت به سپاهان به‌دست آورد؟ آیا نباید مهر تایید زد بر استراتژی صحیح پرویز مظلومی در این میدان؟! عصر جمعه پرویز مظلومی حتی بیشتر از آن روز که فاتح دربی‌ها بود به چشم آمد. او با دست خالی تا مرز پیروزی مقابل یکی از پرمهره‌ترین تیم‌های لیگ پیش رفت و اگر جباری اندکی دقت می‌کرد شاید نتیجه استقلال بهتر از این هم می‌شد.